Izgubljeni zavičaj u metohijskom selu Mušutište, na obroncima Šar planine blizu Prizrena, doktor Tihomir Mihajlović pronašao je u gradiškom kraju, ispod pitome Kozare.
Iznoseći uspomene iz Mušutišta, doktor Mihajlović priča da je to bilo gnezdo srpske duhovnosti na Kosovu i Metohiji, srce nemanjićke države koje se pominje još od 1315. godine. Dokaz tome je 14 pravoslavnih crkava, među kojima su najznamenitije posvećene Svetoj Bogorodici Odigitriji i Svetom Simeonu, potom manastir i dve isposnice.
Pre rata 1999. godine, na teritoriji MZ Mušutište živelo je 1.700 Srba. Sada su svi raseljeni a ovo selo, jedno od najvećih u Srbiji, potpuno razoreno.
– Posle završetka studija u Beogradu vratio sam se u Metohiju da bih pomogao svome narodu. Lekari su bili preko potrebni a ja nisam ni pomišljao da ću morati da napustim ognjište svojih predaka, bogata imanja, plodnu zemlju, vinograde i voćnjake, groblja… i otići u dalek i nepoznati svet – priča Mihajlović, držeći u krilu najmlađu kćerku Tihanu, rođenu u njegovom novom zavičaju, kao i dvoje starije dece.
U Turjaku, gde je radio 12 godina, Mihajlović je, teran nostalgijom, izgradio ambijent po uzoru na svoje rodno mesto.
– Ovde pod Kozarom, u lepoj i pitomoj sredini, u dušama dobrih i plemenitih ljudi koji su me srdačno prihvatili, našao sam novi zavičaj, prepoznao kosovsku mitologiju i odlučio da ovde zauvek ostanem – kazao nam je Mihajlović u čijoj su kući, izgrađenoj u etno-stilu u Gardiški, u graditeljskom smislu i nacionalnim obeležjima pomešani Metohija i Kozara.
Na zidu domioniraju ikona Svetog Nikole i izbledela crno-bela fotografija starca u voćnjaku, njegovog dede po majci Dimitrija Jurukovića, mudrog čoveka iz njegovog detinjstva.
– To je od svega što je moglo stati u moju torbu i moje srce. Ikona je poklon monahinja iz mog sela, a fotografija podsećanje na dedu koji mi je ukazao na duhovne i moralne vrednosti kojih se nisam odrekao – priča Mihajlović pored vatre koja pucketa u kaminu, ispod umetničke slike srpskih seoba.
To je, veli, motiv njegovog usuda, izgubljenog sela i spaljenog imanja.
– Nisam tamo bio posle odlaska, posle bežanije kada je u šporetu vatra ostala neugašena, a vinogradi i voćke, tog kobnog jula 1999. godine, povijeni od roda, ostali bez nas koji smo ih sadili, negovali i brali. Ali zato sam doneo svoju veru, krsnu slavu, običaje i duh srpskog naroda – kaže Mihajlović.
Otac preminuo na zgarištu
Desetak srodnika Tihomira Mihajlovića ubili su Albanci dok je nekoliko njih nestalo 1999. godine. Njegov otac Filip preminuo je, ubrzo nakon prve posete razorenom imanju u Mušutištu.
Blic