GRADIŠKA – Na pozorišnoj sceni Kulturnog centra u Gradišci, sinoć je poznati srpski glumac Radislav Rale Milenković maestralno odigrao kultnu monodramu „NAŠI DANI“ .
Riječ je o pozorišnom komadu rađenom po Domanovićevim satirama i Disovoj poeziji, dok su adaptacija, dramatizacija tekstova, režija i gluma djelo isključivo Milenkovića. Domanović je satire pisao za vrijeme Obrenovića, Dis je pjesmu “Naši dani” napisao za vrijeme Karađorđevića, a Milenković je premijerno izveo monodramu za vrijeme socijalizma, tačnije, 17. maja 1984. godine.
Kroz imaginarno putovanje koje glavni lik „Naših dana“ preduzima u naporu da se, nakon dugogodišnjeg izgnanstva, vrati u svoju otadžbinu, on se susreće sa predstavnicima vlasti i postaje učesnik i svjedok rasula i propasti svih segmenata društva. A najdramatičniju promenu glavni junak doživljava kada se u preispitivanju nacionalnih mitova suočava sa razarajućom istinom koja poništava idealizovanu sliku zemlje njegovih predaka.
Radoslav Milenković ovdje igra više likova, a jedan od njih je ministar policije, koji govori da će pjevati “Miljacku”, jer se narod okupio na ulici da proslavi petogodišnjicu osedlavanja njegovog konja.
Predstava “Naši dani” je priča o mentalitetu jednog naroda koji nije sklon promjenama i takvu priču već decenijama nam donosi Rale Milenković.
Kao što joj i samo ime kaže,ova monodrama oslikava i sadašnji trenutak, a koliko se taj trenutak razlikuje od doba Obrenovića, Karađorđevića ili socijalizma, priča je za sebe.
Milenković kaže da od premijere predstave, koju je napisao za vrijeme služenja vojnog roka u Derventi 1984.godine, pa do danas ona doživjela određene modifikacija, ali suština je ostala ista.
-Domanovića je pisao o uvježbavanju opozicije u skupštini, te sam početkom devedesetih uvrstio i tu scenu u ovu monodramu, jer do tada je bila skupština sa delegatima, a ovo danas je još strašnije. Svakim sledećim igranjem, umjesto da predstava postane neka alegorija na prošla vremena, kada smo bili „idioti“, ona postaje aktuelna jer se u nju učitava vrijeme i savremenost, sve strašnije i sve beznadežnije, istakao je Milenković.