Nakon što su se slegli svi utisci, autoru ovog teksta nije preostalo ništa drugo nego da uz jedan detaljan izvještaj opiše kako je to biti dio događaja kao što je Fajnal For, u Beogradu, prestonici “zemlje košarke”.
Ono što razlikuje Srbiju i grad Beograd, kao organizatore završnice najelitnijeg evropskog takmičenja, Evrolige, nepobitna je činjenica da u svakom smislu izraza “zemlja košarke” može da se navede toliko argumenata koji će tu frazu da opravdaju. Grad kao što je Beograd, milionski broj stanovnika u poslednjih nekoliko dana na svakom ćošku ukazivao je na košarkašku manifestaciju koja je održana.
Stanovnici Beograda vjerovatno i ne obraćaju pažnju na zgradu pod imenom “Zapadna kapija Beograda” na samom ulazu u grad. To ime nosi zbog položaja kojim daje dobrodošlicu putnicima koji dolaze sa beogradskog aerodroma “Nikola Tesla”. Tu već počinju ogromni baneri sa grbovima timova učesnika F4, kao i zvanični logo ovogodišnje završnice Evrolige. Najbolja moguća pokretna reklama jesu javni prevozi kojima je spoljašnji izgled promijenjen na taj način da svi vide Ljulja, Rodrigeza, De Koloa, Veselog i ostatak družine. Sa svakog vidikovca istaknutije zgrade ukazuju na košarkaški događaj, dok nisu zaobišli ni rasvjetne stubove, autobuske stanice i glavne ulice.
U razgovoru sa litvanskim novinarom shvatio sam koliko ljudi ovog podnevlja žive za sport na neki poseban način, a između ostalog rekao mi je ovo : „S obzirom na to da sam posjetio poslednjih šest Fajnal for turnira Evrolige, nikada u životu se nisam susreo sa ovakvim gradom domaćinom i ljudima u njemu. Gradovi u kojim sam bio na održanim turnirima su između ostalog London, Milano, Berlin, Madrid, Istanbul i evo sada Beograd. Iako je površina i broj stanovnika dosta bitna stavka, u ovom slučaju to ćemo zanemariti. Apsolutno nigdje nisam vidio da jedan milionski grad ovako predstavlja F4, a u velikoj većini ogroman broj stanovništva tih gradova nije ni svjestan da se tako nešto održava, ili ih čak i ne zanima. Mislim da sam tek sada shvatio zbog čega košarkaši iz jedne male Srbije vode onakve bitke na terenu, jednostavno, to im je u krvi.”
Sa predstavnikom “šuterske” škole košarke imao sam priliku razgovarati već tri dana prije samog početka F4, u hali “Aleksandar Nikolić”, gdje se održavao završni turnir juniorske Evrolige, čiji je osvajač na kraju bio Lijetuvos Ritas iz Viljnusa, jedan od glavnih suparnika učesnika seniorske završnice Žalgirisa iz Kaunasa. Litvanac je definitivno imao najmanje dva razloga da posjeti Beograd.
U sklopu ONE TEAM projekta Evrolige, čiji je glavni zadatak jednakost, zajedništvo, drugarstvo, zdravi odnosi i pomoć ugroženima, kao i dječacima i djevojčicama koji imaju neke poteškoće u razvoju, bez obzira na boju kože, pol, vjeru ili bilo koju društvenu razdvojenost, održao se čas “team buildinga” za sve volontere i ambasadore ovog projekta u cijeloj Evropi. Predstavnici Crvene zvezde bili su Branko Lazić i Ognjen Dobrić, Partizan je predstavljao Mihajlo Andrić, a druženje su upotpunili legenda evropske košarke i bivši reprezentativac Duško Savanović. Još jedno zvučno ime bio je Džon Arlaukas, za starije poznavaoce košarke, nekada veoma dominantan košarkaš, koji i dalje drži rekord sa najviše postignutih poena na evroligaškom duelu, sada već daleke 1996. godine, kada je u dresu madridskog Reala “uništio” Bolonju sa svojih 63 poena.
Osim svih utakmica odigranih u “Štark” Areni, ogroman doživljaj mogli su imati svi posjetioci Kalemegdana, gdje se nalazila Evroligina FAN ZONA. U četvrtak, dan pred polufinalne mečeve, press konferencijom na kojoj su učestvovali treneri timova Obradović, Itudis, Laso i Jasikevičius uz obraćanje medijima zvanično je otvorena FAN ZONA i aktivnosti vezane striktno za F4. Posjetioci uz trenere bili su i njihovi puleni MVP Luka Dončić, Žalgirisov Jankunas, “mađioničar” Rodrigez i Luiđi Datome.
Za period u rasponu od tri dana, na Kalemegdanu se održavao turnir u 3×3 basketu, kao i takmičenje omladinskih selekcija klubova 5×5. Učestvovalo je preko 70 ekipa, a ulog je bio itekako vrijedan borbe, karte za finale. Na terenima Partizana i Crvene zvezde raspoređeni su tri terena za 3×3 basket, kao i jedan centralni teren za 5×5, gdje su se odvijala raznorazna takmičenja u kojima bi gledaoci mogli da se takmiče u šutiranju trojki, šutiranju sa centra, kako bi osvojili raznorazne nagrade počevši od majica, preko lopti, pa do karata za utakmice.
Osim sportskih nadmetanja, štandovi sponzora kao što su EFES nudili su asortiman pića, 7DAYS štand nudio je mogućnost slikanja sa trofejom Evrolige, Turskih Airlines besplatno je fotografisao i izrađivao slike svima koji su to htjeli, zvanični štand Evrolige prodavao je suvenire poput majica, šalova, kačketa, dresova timova koji su u ovom momentu najbolji u Evropi, a sponzori sa najnovijom tehnologijom nudili su mogućnost crtanja trofeja uz 3D naočale, pa bi uz lijepo odrađen posao bili nagrađeni sitnim nagradama.
Ono što je bitno spomenuti jeste dio Kalemegdana gdje je bio smješten ADIDAS štand, koji su posjetili Marko Gudurić, Entoni Rendolf, a najzvučnije ime u ovom dijelu bio je sigurno košarkaš Jute, Donovan Mičel, koji je svojim pojavljivanjem izazvao ogromnu gužvu u želji posjetilaca za autogramom ili zajedničkom fotografijom.
Nikola Kalinić i Otelo Hunter, košarkaši Fenerbahčea i CSKA potpisivali su košarkaške lopte u mini verziji i nagrađivali najmlađe posjetioce Kalemegdana. Nemanja Dangubić “ispoštovao” je svakoga ko se htio s njim uslikati, kao i brojne medije, a to je itekako znalo potrajati, vjerujte mi na riječ.
Magnet za ljude u Beogradu, a ujedno i glavni i odgovorni za najveću gužvu u FAN ZONI izazvao je svojim pojavljivanjem član Sakramento Kingsa Bogdan Bogdanović, koji je ovaj F4 ispratio u društvu bivšeg saigrača Ekpe Judoa, sada člana Jute Džez, a neizostavan je bio i Pero Antić. Bogdan je u kratkoj izjavi za medije rekao : „Ipak je mnogo lakše igrati, nego nemoćno sjediti kao gledalac i svim silama navijati za svoje drugare.”
Gore pomenuta ONE TEAM fondacija imala je svoj dio spektakla i na Kalemegdanu, gdje su snage odmjerili u igri pet na pet, zajedno sa djecom, neki vrhunski igrači i legende evropske košarke. Od aktuelnih košarkaša tu su bili Kajl Hajns, Luiđi Datome, Viktor Hrijapa, Aksel Tupan, Dino Radončić, Pablo Gusta i Ahmet Duverioglu, dok su stari asovi pokazali da itekako i dalje imaju “ono nešto” pruživši lijepe poteze za gledanje veliki Teo Papalukas, Cacaris, Ibrahim Kutlaj, a tu je opet bio i Savanović.
Kada bi sve te manifestacije završavale u poslijepodnevnim časovima, ogroman broj navijača uputio bi se put Arene, gdje su igrani mečevi F4. Ako bi Vam neko pričao da u jednom momentu ulicu Kneza Mihaila zatvore turski navijači koji su došli da bodre Fenerbahče, zauzevši svaku stolicu u kafićima i restoranima, uz skandiranje OBRADOVIĆ ŽELJKO I BOGDAN BOGDANOVIĆ, ne bi vjerovali. Iskreno, nisam ni ja, ali detalji kao što su Partizanovi šalovi, neumorno ponavljanje imena srpske košarke, dali su mi do znanja koliko ustvari ti ljudi vole pobjednike, a osjećaj ponosa da su ti pobjednici iz Srbije bio je neizostavan.
Po pitanju samih utakmica, ono što je za ovo podnevlje šokantno naravno, bila je cijena ulaznica. Da bi ste posmatrali sve mečeve ovog Fajnal Fora, sa najlošijih mjesta u Areni, gdje biste bili bliže svodu dvorane, nego izlazima sa tribina bilo je potrebno izdvojiti oko 250 eura. Ona najbolja mjesta tik uz teren, takozvani VIP, “udarao” je po džepu i one imućnije, koji su za to zadovoljstvo posmatranja Realove desete titule Evrolige morali izdvojiti oko 4 000 eura. Mislim da za postavljeni standard po pitanju te stavke ne treba mnogo polemisati.
U ovom izvještaju izostaviću detalje sa samog parketa, jer svako je to želio mogao je ispratiti preko TV ekrana. Ono što televizijski oprerateri nisu prikazivali jeste “mašinerija” ljudi koja radi u organizaciji ovakvog događaja. Volonteri koji su pomagali u organizaciji, asistirali medijima i novinarima kada bi zatrebalo, neiscrpno raznosili statistike svim sportskim kućama po završetku svake četvrtine, a “mali milion” ljudi sa telefonima koji ubrzanim koracima hita po tunelima i hodnicima dvorane, da bi na kraju sve bilo srećnog epiloga ne može se ni opisati. Subjektivni osjećaj posmatranja tog svega bio je da se nalazim u mravinjaku, u kojem osim posmatrača apsolutno svi nešto rade. Sjajno iskustvo.
Televizijski operateri imali su pravo na tajmaute koji su se koristili u komercijalne svrhe, a sve ono što se dešavalo u tim prekidima igre podsjećalo je na NBA ligu, kojoj očigledno svi u organizaciji Evrolige teže, počevši od zatvorenog formata takmičenja, pa sve do detalja o kojima sam krenuo da pišem. Uvodno predstavljanje timova uz “light show” kao i muzika koja upumpava adrenalin igračima i stručnom štabu, dovedeno je do savršenstva. Imate osjećaj da jedva čekate sledeći takav čin uz gašenje svijetala. Na gore pomenutim tajmautima na ogromnom glavnom ekranu koji visi sa svodova dvorane kružio je poznati “KISS CAM”, a gledaoci su oduševljeno prihvatali taj izazov i svoje partnere poljubili. Dio cijele predstave bio je “BONG BONG”, kada bi ljude plesali uz ritam muzike, a na ekranu bi se prikazao veliki bubanj, gdje uz ples, ako budu prikazani “sviraju”.
Na kraju, finalna bitka u borbi za jubilarni deseti trofej Evrolige, suparnici Željko Obradović koji se “nakupio” devet trofeja, kao i cijeli tim kraljevskog kluba iz Madrida, pripala je “kraljevićima”. Pravo uživanje bilo je gledati sve četiri meča, od polufinala, pa sve do borbe za treće mjesto i za sami tron, ali subjektivan osjećaj je da se sve to nekako prebrzo završilo. Po završetku meča, vatromet, konfete, dodjela pehara, srećna lica Realovih igrača predvođenih tinejdžerom Dončićem, kao i “crvenilo” u faci Željka Obradovića koji prokletstvo domaćeg terena nije uspio da skine sa svojih leđa.
Ono što je na izuzetno bitno, par dana kasnije Evroliga izašla je sa vijesti da je ovo jedan od najboljih organizovanih završnih turnira ikada, te da postoje ogromne šanse da se Beograd kandiduje za ovaj događaj već 2020. godine. Ako je tako, autor ovog teksta navijaće svim srce da se to zaista i desi, jer ostvarenje sna gdje je cilj biti dio ovako nečega nije mala stvar, a zašto ga ne ponoviti ako se ukaže prilika.
Foto: EUROLEAGUE.NET
Autor : Dejan Gajić